นิยาย กรรมลิขิต 17

{นิยายกรรมลิขิต}

ตอน เส้นทางเดิน 6

การเดินทางของชีวิต


"เวลาไม่ใช่เงินฝากที่ใครๆจะสามารถถอนออกมาใช้ได้ตามอำเภอใจ" ท่านที่กำลังนั่งอ่านบทความอยู่ในตอนนี้มีความคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างเอ่ย...ถ้าเวลามันสามารถนำไปฝากไว้ได้เหมือนกับเงินทั่วๆไปก็คงจะดีเป็นแน่แท้เลยนะครับ เพราะเมื่อใดที่เราไม่อยากจะนำเวลาที่เรามีอยู่ไปใช้แบบสุรุ่ยสุร่าย อยากหยุดพักไว้ เราก็สามารถนำเข้าไปฝากไว้ที่ธนาคาร โดยมีสาวสวยนั่งยิ้มแป้นรอรับอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมกับมีสมุดบัญชีเล่มสวยให้ โดยพิมพ์เป็นตัวหนังสืออยู่ด้านหน้าว่า (สมุดฝากเวลาของชีวิต..ประเภทออมชีวิต.) สิ้นปีมามีดอกเบี้ยของเวลาให้เรานำไปใช้ต่อได้และดอกเบี้ยเหล่านี้มันคงจะสามารถยืดชีวิตของการเดินทางของเราให้ยาวออกไปได้อีกเยอะเลย คิดภาพตามแล้วมันคงจะมีอะไรให้ทำมากมายขึ้นเยอะแยะเลยนะครับ คิดอยากพักตอนไหนก็พักได้เพราะเวลาของเรามันยังมีเหลือเฟือ

บางท่านอาจจะมีแย้งมาว่า..ยืดออกไปทำไม..เบื่อแล้ว..อยู่นานก็ทุกข์นาน ก็ใช่ครับแต่ก็ต้องมองโลกในแง่ดีสิเอ้อ..ฮ่าๆ ..{คิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้วน้อ} ..เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้นี่เองผมถึงต้องเก็บมาคิดอยู่บ้าง ชีวิตของคนเราเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ไม่มีความจีรังยั่งยืน จึงทำให้นึกว่าเราควรจะใช้เวลาของเราให้ให้คุ้มค่าและควรใช้ชีวิตแห่งการเดินทางด้วยความไม่ประมาทจะดีกว่า " การเดินทางของชีวิต " อาจช่วยให้เราพบเจอสิ่งต่างๆในชีวิตมากมายขึ้น แม้ว่าบางครั้งต้องสัมผัสกับเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทั้งสุขและทุกข์หลากหลายอารมณ์ต่างกัน ตัวผมเองให้มุมมองกับสิ่งเหล่านี้ว่า " สีสันของชีวิต " คือเจอหลากหลายสี ทั้งสีขาว{ด้านดี}ทั้งสีดำ{ด้านมืด}และอีกมากมายหลากหลายสี ต้องก้าวฟันฝ่าสัน{สันเขา}หรือสันอะไรก็แล้วแต่ ล้มลุกคลุกคลานครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดการเดินทางของชีวิตอยู่เนืองๆ การเดินทางนั้นต้องฝ่ามรสุมของชีวิตลูกแล้วลูกเล่ามันช่างเป็นประสบการณ์อันหวานหอมและหวานอมขมกลืนในบางครั้งใช่หรือเปล่าครับ แต่สิ่งเหล่านี้มันทำให้เกิดความแกร่งขึ้นมากมาย จงเก็บร้อยเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตเป็นความทรงจำน้อมนำสิ่งที่ดีไปใช้ให้เกิดประโยชน์ในช่วงชีวิตของการเดินทางที่เหลืออยู่เสียดีกว่าเนาะ ผมเชื่อว่าชีวิตของคนเราส่วนมากคงมีความฝันเหมือนกันทุกๆคน ถ้าใครไม่มีความฝันก็คงแปลกน่าดู {หรือเปล่า}

" ความฝันและจุดหมายปลายทาง " คือจุดยืนที่ตัวผมเองก็ชอบตั้งไว้เช่นกันครับ แต่การฝันและจุดหมายปลายทางนั้นอย่าได้ไปตั้งไว้แบบยิ่งใหญ่หรือไกลเกินกำลังที่เราจะเดินไปถึงได้ แค่ฝันเล็กๆมันก็สร้างความสุขให้เกิดขึ้นมาในจิตของเราได้เช่นกันนะผมว่า ขอให้มีความฝันเป็นแรงบันดาลใจให้กับตัวเองชีวิตก็มีสีสันขึ้นแล้ว เต็มที่กับฝันของเราดีกว่านะครับ เดินไปตามฝันบนเส้นทางของจุดหมายที่เราตั้งไว้ด้วยความมุ่งมั่น ดีกว่าปล่อยชีวิตให้เป็นไปตามยถากรรมเพราะมันจะทำให้จิตใจของเราหดหู่อยู่ตลอด ท้อแท้อยู่เรื่อยๆจนเกิดความเคยชินจนฝังรากลึก มาสร้างสีสันให้กับชีวิตกันดีกว่าไหมเอ่ย ชีวิตจะได้กระชุ่มกระชวยขึ้น ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มเสียแต่ตอนนี้เลยดีกว่าครับ ไปพร้อมๆกันเล๊ย..

….สองปีต่อมา….

แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันเปล่งประกายเจิดจ้าแผ่รังสีความเร่าร้อนให้กับสรรพสิ่งที่อยู่เบื้องล่างกระทบกับผืนป่าใหญ่ที่สำคัญของทางฝั่งภาคใต้ของประเทศไทย “ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเขาบรรทัด “ ผืนป่าใหญ่ที่มีเนื้อที่เกือบแปดแสนไร่มีพื้นครอบคลุม4จังหวัดของภาคใต้คือ พัทลุง ตรัง สตูล และสงขลา ถือเป็นทรัพยากรธรรมชาติที่สมบูรณ์อีกแห่งหนึ่งของประเทศไทย เนื่องด้วยเป็นแนวเขาที่มีความสลับซับซ้อนบวกกับผืนป่าที่หนาแน่นเลยทำให้มีสัตว์ป่าและนกนาๆชนิดเข้ามาอาศัยในผืนป่าแห่งนี้อยู่เป็นจำนวนมาก และสิ่งเหล่านี้มันก็คือวัฐจักรที่สร้างความสมดุลให้กับผืนป่า ทำให้เพิ่มเสน่ห์แห่งความตราตึงเพิ่มมนต์ขลังดึงดูดให้ผู้คนที่ห่างไกลจากธรรมชาติต้องลุ่มหลง เฝ้าฝันที่จะได้มาเยี่ยมชมสัมผัสกับกลิ่นไอของความร่มรื่นที่ธรรมชาติเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมา และเมื่อได้มาสัมผัสแล้วก็ทำให้ต้องมนต์เสน่ห์จากธรรมชาติของผืนป่าแห่งนี้จนต้องแวะเวียนกลับมาสำผัสอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า

 เสียงสายน้ำไหลเซ็นกระเซาะเข้ากระทบกับกลุ่มหินน้อยใหญ่ที่ผุดขึ้นมาอยู่เป็นจุดๆจนทำให้เกิดเป็นคลื่นเกลียวเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา-วกวนไปมา เมื่อไหลผ่านจนสุดแนวหินแล้วก็ไหลตกลงไปกระทบกับแอ่งเบื้องล่างเสียงดังสนั่นก้องไปทั่วผืนป่า ละอองแห่งความชื่นฉ่ำถูกสาดกระทบจนเกิดเป็นฟองคลื่น เมื่อต้องสำผัสกับแสงทองที่สาดส่องลงมาทำให้เกิดประกายแห่งสายรุ้งงาม เป็นสิ่งที่น่ายลน่าพิสมัยดึงดูดสายตาเหล่านักท่องเที่ยวที่เข้าไปดื่มด่ำความเย็นชุ่มฉ่ำของ “น้ำตกสายรุ้ง” อยู่ตลอด น้ำตกสายรุ้งเป็นน้ำตกที่สวยงามและขึ้นชื่อของจังหวัดตรัง ตั้งอยู่ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเขาบรรทัด อำเภอย่านตาขาว แม้ชื่อเสียงของน้ำตกสายรุ้งจะไม่โด่งดังเท่าน้ำตกอื่นๆ ภายในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเทือกเขาบรรทัดเหมือนเช่น น้ำตกโตนเต๊ะและน้ำตกโตนตก แต่ความสวยงามในช่วงสายรุ้งพาดผ่านตัวน้ำตกและบรรยากาศเย็นสบายเงียบสงบไม่แพ้กันนั้น ล้วนเป็นเสน่ห์ที่มากพอจะเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวได้ไปสัมผัสด้วยตัวเอง เทือกเขาบรรทัด มียอดเขาหลักเป็นยอดเขาที่สูงที่สุด และยังเป็นแหล่งกำเนิดของต้นน้ำลำธารที่ไหลมารวมกันสู่ทะเลสาบสงขลาหล่อเลี้ยงประชากรในพื้นที่ 4 จังหวัด  น้ำตกสายรุ้ง มีทั้งหมด 4 ชั้น แต่ละชั้นมีความสวยงามแตกต่างกัน แต่จุดเด่นของน้ำตกแห่งนี้คือ ยามบ่ายหากอากาศดี ละอองน้ำจากน้ำตกทำมุมกับแสงแดดปรากฏเป็นประกายรุ้งงดงามจึงเป็นที่มาของชื่อน้ำตกสายรุ้งนั่นเอง 

 

   ก้อนหินน้อยใหญ่ผุดแซมต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ยืนต้นเป็นแถวยาวขนานไปกับสายน้ำตก ซึ่งมันก็ให้ร่มเงากับบรรดานักท่องเที่ยวที่เข้ามาสัมผัสกับธรรมชาติได้ดีนัก นักท่องเที่ยวส่วนมากจะนิยมออกมาเที่ยวน้ำตกช่วงสายๆพร้อมกับนำสำภาระ อาหารการกินมาทำกินกันอยู่ริมสายน้ำตกเลยทีเดียว ไม่เว้นแม้แต่ป้าอรที่กำลังขะมักเขม้นจัดเตรียมอาหารอยู่บนเสื่อผืนใหญ่ เพื่อรองรับกับสมาชิกในครอบครัวและกลุ่มญาติๆที่ตอนนี้กำลังเล่นน้ำตกกันอยู่อย่างสนุกสนาน

   “ ป่าน..เจ้าป่านเอ๊ย..พากันขึ้นมากินข้าวได้แล้วมั้ง จวนจะบ่ายโมงแล้ว ไม่ใช่เล่นกันจนตัวเขียวแล้วเหรอ “ เสียงป้าอรร้องเรียกลูกสาวคนสวยให้ขึ้นมาจากน้ำหลังจากที่เธอลงไปนั่งแช่ ดำผุด ดำว่าย เล่นอยู่เป็นเวลานานกับบรรดาน้องสาวและญาติๆของเธอ เสียงคุยกันอย่างออกรสตามมาด้วยเสียงหัวเราะอยู่เป็นระยะจากกลุ่มของเธอทำให้ป้าอรถึงกลับต้องแอบยิ้มอยู่ลึกๆพร้อมกับนึกภูมิใจกับความสวย ฉลาดเก่งของลูกสาวคนนี้และแกก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าต่อไปในวันข้างหน้าจะได้เห็นเธอประสบความสำเร็จในถนนสายชีวิต 

“ จ้าแม่ เดี๋ยวป่านจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ “ เสียงใสของเธอร้องตะโกนตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มอิ่มเต็มใบหน้าอันเป็นเอกลักษณ์ส่วนตัว เธอหันไปเอ่ยชวนกลุ่มเพื่อนและน้าๆของเธอให้ขึ้นจากน้ำ เมื่อมองขึ้นไปเห็นผู้เป็นแม่กวักมือเรียกซ้ำอีกที ใบหน้าและรูปร่างที่สวยอยู่แล้วเมื่อมาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดมันดูจะเพิ่มเสน่ห์ให้กับตัวเธอมากขึ้นอีก สังเกตุได้ว่าบรรดาชายหนุ่มหรือสาวๆในจุดนั้นต้องแอบมองมายังกลุ่มของเธออยู่ตลอด 

       ความสวยและความมั่นใจคือจุดเด่นที่เธอมีอยู่เต็มเปี่ยม ป่านหรือสายป่านเป็นสาวใต้จากอำเภอวังวิเศษ จังหวัดตรัง ว่าที่บัณทิตคณะศึกษาศาสตร์จากรั้วมหาวิทยาลัยรามคำแหง {กรุงเทพมหานคร} สาวสวยผู้มีความมั่นใจในตัวเองสูงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนภายใน จิตใจเอื้ออารีและเป็นคนที่จริงใจดีเยี่ยมกับเพื่อนๆ

  “ คริ คริ “ เสียงหัวเราะเบาๆจากเธอดังขึ้นหลังจากเดินลุยน้ำผ่านหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเล่นน้ำอยู่ เพราะชายหนุ่มคนนั้นเผลอมองตามเธอเล่นเอาสาวเจ้าที่นั่งอยู่ข้างๆกดเล็บเข้าไปที่ต้นแขนจนชายหนุ่มต้องร้องออกมา

  “ โห..แม่น่าหรอยจัง “ เสียงใสๆออกสำเนียงทองแดงเล็กน้อยดังขึ้นเมื่อเธอมองเห็นสิ่งที่ผู้เป็นแม่เตรียมไว้รอ

  “ ปลาทูทอดก็มี หมูทอดก็มี ไก่ย่างก็มี น้ำพริกก็มี แถมมีข้าวเหนียวเตรียมไว้ให้พร้อมเลยนิ “ เสียงใสยังพูดไม่หยุดทำให้ป้าอรต้องยิ้มพร้อมกับใช้มือลูบหัวเธอเล่นด้วยความรักและเอ็นดู อีกสิ่งหนึ่งที่สร้างรอยยิ้มให้กับเธอนั่นก็คือส้มตำ ที่ผู้เป็นแม่ยกอุปกรณ์เครื่องครัวและเครื่องปรุงทุกอย่างมาบรรเลงอยู่ตรงนี้เลย เป็นเวลานานพอสมควรที่เธอไม่ได้ลิ้มลองรสชาติฝีมือของผู้เป็นแม่ หลังจากที่ทางมหาวิทยาลัยปิดเทอมจึงเป็นโอกาสเหมาะเจาะได้กลับลงมาเยี่ยมบ้าน ความรักความห่วงหาเอื้ออาทรสิ่งดีๆที่ทุกๆคนเคยมีให้กับเธอนั้นก็ยังมีให้เธอได้สัมผัสได้เช่นเดิมและก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงแต่อย่างใด สายป่านพยายามเก็บเกี่ยวสิ่งที่เธอขาดหายไปให้กลับเข้ามาในความรู้สึกให้ได้มากที่สุด เพื่อนำสิ่งเหล่านี้เติมเต็มเติมแรงฝันในยามที่เธอเกิดอาการท้อแท้ อ่อนล้า ความรักความห่วงใยเอื้ออาทรและกำลังใจจากผู้ที่อยู่ข้างหลังคือสิ่งที่สำคัญเพราะเมื่อใดที่เธอเกิดอาการเหล่านี้ขึ้นมา..เธอสามารถมีแรงสู้ต่อและผ่านมันไปได้ทุกทีเมื่อนึกถึงภาพของบุคคลอันเป็นที่รักเหล่านี้..

แสงตะวันยามบ่ายคล้อยสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มต้องขยับร่างลุกขึ้นเพื่อให้พ้นจากไอของความร้อน แสงสว่างที่เจิดจ้าทำให้ชายหนุ่มถึงต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเพื่อให้สายตาได้ปรับตัวให้เข้าที่กับแสง อาการง่วงนอนนั้นดูเหมือนว่าจะยังคงมีอยู่ สังเกตุได้จากที่เขานั่งตัวโอนเอนไปมา แล้วก็ล้มแผละลงกลับไปนอนอีกครั้ง..ไม่นานนักก็ผุดลุกขึ้นกลับมานั่ง แม้ว่าเปลือกตาเขาจะยังปิดอยู่แต่ในสมองของเขาตอนนี้กำลังก่อเกิดเป็นมโนภาพเมื่อครั้นตอนที่เป็นสามเณร มันเหมือนกับหนังม้วนเดิมๆที่กำลังฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียแต่ว่าต่างวาระและต่างสถานที่เท่านั้น

ไผ่ศธรค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพยุงตัวให้ลุกขึ้นจากเสื่อผืนเล็กๆ ..ใช่แล้ว.. นี่คือจุดที่เขาใช้ซุกหัวนอน ห้องเช่าสี่เหลี่ยมเล็กๆที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอยู่ไม่กี่อย่างมันคงจะดูไม่เข้าทีนักในสายตาคนระดับชั้นกลางๆทั่วไป แต่ในความรู้สึกของเขามันยังคอยย้ำเตือนให้อดทนสู้อยู่เสมอ ถึงแม้ว่ามันจะไม่สุข อิ่มเอิบเหมือนที่บ้านนักก็ตามแต่ อย่างน้อยการอดทนของเขาคนเดียวมันก็ทำให้หลายๆชีวิตอิ่มเต็มมากขึ้นและเขายังมีรายได้จากส่วนนี้ไปขยับวุฒิบัตรด้านการศึกษาได้ด้วย ไผ่ศธรลงสมัครเรียนเทียบเท่าในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย(ทก) ที่เปิดการเรียนการสอนเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น เทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายแล้วด้วย เขาใช้ระยะเวลาเรียนไม่นานนักเพราะเขาใช้วุฒิการศึกษาด้านที่ผ่านมาเมื่อครั้งเป็นสามเณรมาเทียบโอนเพิ่มหน่วยกิต จึงทำให้ย่นระยะเวลาลงได้มากโข

การเลือกเส้นทางเดินของไผ่ศธรมันไม่ได้สวยงามไปอย่างที่ฝันเท่าใดนัก เขาต้องอดตาหลับขับตานอนแทบทุกคืน ต้องทำหน้าที่ภายในร้านแทบทุกอย่างตั้งแต่หน้าที่เสริฟรวมไปถึงการขึ้นจับไมค์ร้องเพลงบนเวที ถึงแม้ว่าบางคืนมันแสนจะเหนื่อยล้าเต็มทีแต่ก็สร้างรอยยิ้มให้เขาได้ในบางหนกับผลตอบแทน ทิปพิเศษจากการร้องเพลงด้านหน้าเวทีทำให้รายได้ของเขาเพิ่มขึ้นมาบ้าง เส้นทางเดินของเขานั้นมันช่างแตกต่างกับขวัญชัยมากมายเหลือเกิน ขวัญชัยเพื่อนรักอีกคนดูเหมือนว่ากำลังแห่งผลบุญและวาสนากำลังหนุนส่งในทุกๆด้าน หลังจากลาสิกขาบทเมื่อปลายปีเขาก็ได้เข้าศึกษาต่อในโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาชอบและใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ไผ่ศธรแอบยิ้มกับความก้าวหน้าของเพื่อนคนนี้อยู่ลึกๆ คำว่าเพื่อนยังติดตราตรึงอยู่ในใจเสมอ ในเมื่อเพื่อนไปได้ดีเขาก็ต้องยินดีด้วยเป็นธรรมดา

“ เฮ้อ..“ ไผ่ศธรต้องลอบถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงเพื่อนรักอีกคน วีรจักรเส้นทางเดินของเขานั้นดูจะย่ำแย่กว่าเขาด้วยซ้ำ งานโรงงานเล็กๆมันไม่ได้ทำให้ความเป็นอยู่เขาดีขึ้นมากมายเท่าใดนัก แต่มันกลับย่ำแย่ลงไปอีกเมื่อวีรจักรทำตัวเองให้ตกต่ำลงไปยิ่งกว่าเดิม การคบเพื่อนคือสิ่งสำคัญอันดับแรกในมงคล38ประการ การใช้ชีวิตที่ผิดคบเพื่อนที่ไม่ดีทำให้เขาต้องเจอปัญหาอยู่ในขณะนี้ แม้ว่าไผ่ศธรจะกล่าวเตือนเพื่อนรักด้วยความห่วงใยและหวังดีแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าอกุศลกรรมในอดีตชาติกำลังขับเคลื่อนให้เขาเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งวิบาก ที่กำลังนับวันจะก่อตัวขึ้นเพื่อนำตัวเขาไปสู่ยังอบายภูมิต่อไป…..