จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

วันเสาร์ที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2557





นิทานคำกลอนผญาสอนใจ สไตล์รุทธิ์ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล

  เรื่อง หมาน้อยผู้ลืมคุณ

          นิทานกลอนคติธรรม ตอนจบครับ




พี่น้องเอ๋ย ราชสีห์คิดการณ์ล้ำ ความใฝ่ต่ำได้นำเจอ
เผลออุบายสิวายชนน์ ให้แก่คนที่เคยเลี้ยง
ปิดทางเสียงเพื่อเสี่ยงส่น เรื่องตนมีเซื้อเก่า
คันว่ามีอาจารย์เจ้า กะคงเว้าให้เลาเสีย แท้แหล่ว

โอน้อ กรรมนำเฟียตั้งแต่เริ่ม เผดิมคิดจิตมัวหมอง
ราชสีห์มองบ่เห็น คงถึงเวรน้อเกินแล้ว
บ่เห็นแววสิคืนได้ หัวใจในแหม่นดำด๊าง พี่น้องเอ๊ย
โจนทะยานขานก้อง สิจองล้างค่าคุณ ฮึ่ม!! (เอาแล้วบัดนี่)

ทางอาจารย์ผู้ใจมุ่ง ผดุงต่อน้อความดี
ประกายมีแสงทิพย์ จิตส่องเห็นหล่ะเวรฮ้าย
ขยับกายเที่ยงหมั่น หันสู่ธรรมที่ตั้งต่อ
หลับตารอต่อศิษย์เจ้า ผู้เนาอ้อนแต่ก่อนกาล สั่นแหล๊ว

อวสานนิทานท้าย ขยายเรื่องให้เนืองตรอง
สิงห์ผยองถืกจองจับ กลับเป็นหมาในคราพุ้น
ย้อนลืมคุณอาจารย์เจ้า ตัณหาเมาจนเขลาโง่
สมพาโลน้อโตเจ้า ขี้เฮี้ยนเข้าหล่ะเหล่าคืน (จื่อบ่)

พี่น้องเอ๋ย นิทานกลอนสอนบ่ตื้น ให้ตื่นต่อน้อคำจา
ภูมิปัญญาให้ตรองตรึก สำนึกคุณเป็นบุญแท้
ให้ลองแปลนิทานเค้า มาเหล่ามองตรองให้ถี่
ขอจบลงแหม่นตรงนี่..นิทานมีหล่ะส่ำนี่..วาทีน้อมหล่ะต่อคุณ เด้อครับ

หากว่าไปในภายพุ้น บุญมีต่อกะพอเสริม
ปัญญาเติมทางใจ สว่างในได้เห็นแจ้ง
อีเกียแดงพร้องแจงแจก แนบสำนวนมาหวนต่อ
นิทานธรรมคงจำพ้อ ขอคืนเค้าได้เลายิน

ผญากลอนบ่ฮ่อนสิ้น หากศิลป์ส่งยังคงดัง
ลูกหลานยังฮ่วมสาน คือดั่งกาลที่นานล่วง
พอปานดวงไฟแก้ว ยังเห็นแววประกายค่า
ศิวิไลในผืนหล้า..อีสานหล่าได้ส่ายิน..เสียงพิณอ้อน.....

น้อมจิตคารวะ
อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
๑/๑๑/๒๕๕๗


นิทานคำกลอนผญาสอนใจ สไตล์รุทธิ์ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล

  เรื่อง หมาน้อยผู้ลืมคุณ

          นิทานกลอนคติธรรม ตอนที่สองครับ


โอน้อ ทางหมาน้อยกะพลอยปลื้ม แหม่นยืนย่างกะพลางสุข
บ่ว่านอนหรือลุก กะสุขขีบ่มีฮ้อน
หมาน้อยนอนแนบไหว้ ถวายงานเอาการก่อ
สองปีขอนอบน้อม ยอมรับใซ้เพื่อไถ่คุณ สั่นแหล๊วครับ

หล่วงสองปีบ่มีวุ่น ย้อนหนุนต่อน้อความดี
อาจารย์มีใจฮัก แหม่นหนักหนากะพาแก้
กุศลมีแหม่นดีแท้ บ่แหว่ทางจนตางหล่วง
ประพฤติควรได้หวนน้อม กะถึงพร้อมค่างาม

จวบหลายกาลว่านานแล้ว ยังแน่วต่อน้อความดี
บ่มีหนีห่างทาง บ่ปล่อยวางจนการวุ่น
ความการุณหนุนน้อม ต้อมใส่ทางดั่งวาทว่า
อาจารย์หาพรล้ำ ได้นำมอบตอบต่อคืน (โอ้ หมาน้อยสิได้ขอพรบัดนี่หล่ะ)

พี่น้องเอ๋ย ทางหมาน้อยกะพลอยชื่น แหม่นยืนคิดในใจ
พร้อมขานไขในประสงค์ อาจารย์คงสิเห็นพร้อม
ว่าแล้วยอมือน้อม ประนมกรตั้งเที่ยง
เปล่งสำเนียงเสียงเว้า เปลี่ยนเอาร่างราชสีห์ ว่าซ้านครับ (โอ้เนาะ)

------คือว่าซั้นน้อท้าว-----

อยากเที่ยวไปในโลกนี่ บ่มีสิ่งคาขวง
สัตว์ทั้งปวงให้เกรงขาม บัดยามกลายในภายพื้น
อาจารย์ยืนมืนตาจ้อง ท่องอาคมให้สมดั๊ง
-------โอมเพี้ยง------
หมาน้อยพลันกลายร่าง สู่ทางราชสีห์ สั่นแหล่วครับ

โอน้อ สมใจหมายในภายนี่ กะรี่แล่นทางจร
ชมนครพฤกษา ผืนป่างามตามใจต้อง
ตะวันรอนหลบนอนถ่ำ(ถ้ำ) จนหลายวันได้ผันก่าย
ราชสีห์กะย่างย้าย หมายพ้อต่อคู่งาม (โอ้ เพินพ้อผู้สาวสั่นแหล่ว)

พี่น้องเอ๋ย ใจประสงค์คงคาน้ำ ยังตามต่อน้อนำหา
ใจประสงค์กานดา กะว่านำจนตำพ้อ
ยกใจยอพอใจเจ้า ราชสีห์สาวผู้ล้ำค่า
เกี้ยวพาราพาใจมอบ...ตอบสาวเจ้าว่าเหล่าปอง เด้อบัดนี่

ราชสีห์สาวหล่ะทางน้อง กะเปิดป่องชายตา
รับวาจาของชาย หากหมายสมสิชมซ้อน
เปล่งเสียงวอนอ่อนวาท หากคารมนั่นสมว่า
ให้นำพาว่าแม่เจ้า..ให้นำเอาอี๊พ่อเจ้า มาวานเว้าต่อเผ่านาง เด้ออ้าย

โอ้เนาะ ปานว่าราคีคล้ำ มาตำหน่วงทางใจ
สิบอกไปในความจริง กะย้านสิงห์นางเกรี้ยว
นางเอ๊ย ขอหลบเทียวคืนบ้าน ถิ่นภูฏานสถานที่ ก่อนเด้อ
สิบราตรีสิคืนโค้ง ดำรงไว้ต่อคำ เด้อหล่า

อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
๓๑/๑๐/๒๕๕๗



นิทานคำกลอนผญาสอนใจ สไตล์รุทธิ์ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล

  เรื่อง หมาน้อยผู้ลืมคุณ

          นิทานกลอนคติธรรม ตอนที่หนึ่งครับ

โอน้อ ขอลองจับขยับเรื่อง เยื้องย่างในทางกลอน
กับคำสอนในตอนหลัง ดั่งนิทานที่ขานแจ้ง
ยกแสดงมาแปลงเว้า ขัดเกลาคำให้จำจื่อ
หากว่าคือกะถือไว้ เอาใจน้อมต้อมใส่นำ เด้อครับ

สาธุเด้อ คุณพระพุทธเลิศล้ำ ให้ค้ำเกี่ยว..ทางจิต
ร้อยเรียงคำจงสำฤทธิ์ อย่าติดขวง..คาค้าง
ให้ส่องทางกระจ่างแจ้ง สิแปลงคำให้จำก่อ
ขอยกยอต่อเหนือเกล้า เอามาน้อมต้อมใส่ลง สาธุ

ประนมกรน้อมโน้ม ก้มต่อน้ออาจารย์
ผู้ประสานคำสอน กลอนผญาได้พาแจ้ง
ให้เป็นแสงส่องชี้ ให้มีทางได้สานก่อ
ยามติดขัดให้พัดพ้อ กลอนไหลจ้อได้ต่อลง

พี่น้องเอ๊ย กล่าวเถิงดงหล่ะพงไม้ ผืนใหญ่ในภูฏาน
ขนานนามตามหลัก จักซื่อหยั๋งบ่ทันฮู้ (ฮ่วยเนาะ)
มีท่านครูผู้ประเสริฐ เลิศทางคุณได้หนุนเกี่ยว
สัตว์ทั้งหลายต่างหมายเกี้ยว เหนี่ยวใจน้อมต้อมต่อคุณ

ความการุณท่านสูงเอื้อ เกื้อกูลต่อน้อฝูงสัตว์
ทางมนตราคณานับ จับเสกหยั๋งกะฟัง-ฟื้น
แหม่นตายคืนกะยืนได้ สัตว์น้อมในวจีดั่ง
สื่อสารฟังคำได้ บ่ไกลเจ้าดอกเหล่าคน

ยกบทบาทเบื้องต้น มาวนใส่ในทางกลอน
ยินเสียงหอนบ้างนอนคราง ใต้หล่างเถียงพระคุณท่าน
สุดสงสารน้อหมาน้อย ขี้เฮี้ยนหลอยกินทั่ว
ลามทั้งตัวพ่องหัวเจ้า มันนอนเส่า(เศร้า) เกาหยั่งคืน

เป็นที่น่าสมพื้น ได้แต่ตื่นหล่ะมืนตา
นั่งผวาย้อนว่าคัน สิลุกหันกะพลันล้ม
ปวดระบมจนซมซ้อน อาจารย์มองตรองแล้วหน๊าย โอยเนาะ
เลยปัดคลายทุกข์ซ้อน จนนอนได้ในหว่างคืน ซั้นแหล๊วครับ

อีเกียแดง แห่งรัตติกาล/
๓๐/๑๐/๒๕๕๗