นิทานคำกลอนผญาสอนใจ สไตล์รุทธิ์ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
เรื่อง หมาน้อยผู้ลืมคุณ
นิทานกลอนคติธรรม ตอนที่หนึ่งครับ
โอน้อ ขอลองจับขยับเรื่อง เยื้องย่างในทางกลอน
กับคำสอนในตอนหลัง ดั่งนิทานที่ขานแจ้ง
ยกแสดงมาแปลงเว้า ขัดเกลาคำให้จำจื่อ
หากว่าคือกะถือไว้ เอาใจน้อมต้อมใส่นำ เด้อครับ
สาธุเด้อ คุณพระพุทธเลิศล้ำ ให้ค้ำเกี่ยว..ทางจิต
ร้อยเรียงคำจงสำฤทธิ์ อย่าติดขวง..คาค้าง
ให้ส่องทางกระจ่างแจ้ง สิแปลงคำให้จำก่อ
ขอยกยอต่อเหนือเกล้า เอามาน้อมต้อมใส่ลง สาธุ
ประนมกรน้อมโน้ม ก้มต่อน้ออาจารย์
ผู้ประสานคำสอน กลอนผญาได้พาแจ้ง
ให้เป็นแสงส่องชี้ ให้มีทางได้สานก่อ
ยามติดขัดให้พัดพ้อ กลอนไหลจ้อได้ต่อลง
พี่น้องเอ๊ย กล่าวเถิงดงหล่ะพงไม้ ผืนใหญ่ในภูฏาน
ขนานนามตามหลัก จักซื่อหยั๋งบ่ทันฮู้ (ฮ่วยเนาะ)
มีท่านครูผู้ประเสริฐ เลิศทางคุณได้หนุนเกี่ยว
สัตว์ทั้งหลายต่างหมายเกี้ย
ความการุณท่านสูงเอื้อ เกื้อกูลต่อน้อฝูงสัตว์
ทางมนตราคณานับ จับเสกหยั๋งกะฟัง-ฟื้น
แหม่นตายคืนกะยืนได้ สัตว์น้อมในวจีดั่ง
สื่อสารฟังคำได้ บ่ไกลเจ้าดอกเหล่าคน
ยกบทบาทเบื้องต้น มาวนใส่ในทางกลอน
ยินเสียงหอนบ้างนอนคราง ใต้หล่างเถียงพระคุณท่าน
สุดสงสารน้อหมาน้อย ขี้เฮี้ยนหลอยกินทั่ว
ลามทั้งตัวพ่องหัวเจ้า มันนอนเส่า(เศร้า) เกาหยั่งคืน
เป็นที่น่าสมพื้น ได้แต่ตื่นหล่ะมืนตา
นั่งผวาย้อนว่าคัน สิลุกหันกะพลันล้ม
ปวดระบมจนซมซ้อน อาจารย์มองตรองแล้วหน๊าย โอยเนาะ
เลยปัดคลายทุกข์ซ้อน จนนอนได้ในหว่างคืน ซั้นแหล๊วครับ
อีเกียแดง แห่งรัตติกาล/
๓๐/๑๐/๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น