นิทานคำกลอนผญาสอนใจ สไตล์รุทธิ์ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล

  เรื่อง หมาน้อยผู้ลืมคุณ

          นิทานกลอนคติธรรม ตอนจบครับ



พี่น้องเอ๋ย ราชสีห์คิดการณ์ล้ำ ความใฝ่ต่ำได้นำเจอ
เผลออุบายสิวายชนน์ ให้แก่คนที่เคยเลี้ยง
ปิดทางเสียงเพื่อเสี่ยงส่น เรื่องตนมีเซื้อเก่า
คันว่ามีอาจารย์เจ้า กะคงเว้าให้เลาเสีย แท้แหล่ว

โอน้อ กรรมนำเฟียตั้งแต่เริ่ม เผดิมคิดจิตมัวหมอง
ราชสีห์มองบ่เห็น คงถึงเวรน้อเกินแล้ว
บ่เห็นแววสิคืนได้ หัวใจในแหม่นดำด๊าง พี่น้องเอ๊ย
โจนทะยานขานก้อง สิจองล้างค่าคุณ ฮึ่ม!! (เอาแล้วบัดนี่)

ทางอาจารย์ผู้ใจมุ่ง ผดุงต่อน้อความดี
ประกายมีแสงทิพย์ จิตส่องเห็นหล่ะเวรฮ้าย
ขยับกายเที่ยงหมั่น หันสู่ธรรมที่ตั้งต่อ
หลับตารอต่อศิษย์เจ้า ผู้เนาอ้อนแต่ก่อนกาล สั่นแหล๊ว

อวสานนิทานท้าย ขยายเรื่องให้เนืองตรอง
สิงห์ผยองถืกจองจับ กลับเป็นหมาในคราพุ้น
ย้อนลืมคุณอาจารย์เจ้า ตัณหาเมาจนเขลาโง่
สมพาโลน้อโตเจ้า ขี้เฮี้ยนเข้าหล่ะเหล่าคืน (จื่อบ่)

พี่น้องเอ๋ย นิทานกลอนสอนบ่ตื้น ให้ตื่นต่อน้อคำจา
ภูมิปัญญาให้ตรองตรึก สำนึกคุณเป็นบุญแท้
ให้ลองแปลนิทานเค้า มาเหล่ามองตรองให้ถี่
ขอจบลงแหม่นตรงนี่..นิทานมีหล่ะส่ำนี่..วาทีน้อมหล่ะต่อคุณ เด้อครับ

หากว่าไปในภายพุ้น บุญมีต่อกะพอเสริม
ปัญญาเติมทางใจ สว่างในได้เห็นแจ้ง
อีเกียแดงพร้องแจงแจก แนบสำนวนมาหวนต่อ
นิทานธรรมคงจำพ้อ ขอคืนเค้าได้เลายิน

ผญากลอนบ่ฮ่อนสิ้น หากศิลป์ส่งยังคงดัง
ลูกหลานยังฮ่วมสาน คือดั่งกาลที่นานล่วง
พอปานดวงไฟแก้ว ยังเห็นแววประกายค่า
ศิวิไลในผืนหล้า..อีสานหล่าได้ส่ายิน..เสียงพิณอ้อน.....

น้อมจิตคารวะ
อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
๑/๑๑/๒๕๕๗