...บทนิยายต่อไปนี้เป็นจิตนาการที่ถูกดึงขึ้นมาเท่านั้น ผู้เขียนมิได้มีเจตนาที่จะทำให้เสื่อมเสียไม่ว่าในด้านใด ขออภัยกับคำบางคำที่ไม่เหมาะสมหรือว่าบทบาทของแต่ละตัวละคร ผู้เขียนต้องการสื่อให้เห็นการใช้ชีวิตของสังคมมุมๆหนึ่งเท่านั้น เพื่อโยงไปสู่การกระทำที่ผิดต่อศีลธรรมอันดี และการรับผลของการกระทำในสิ่งที่ตัวละครเหล่านั้นกำลังก่อขึ้นมา..
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามครับ
( อีเกียแดง )
กรรมลิขิต
ตอน เส้นทางเดิน
...ณ โรงเรียนมัธยมป่าติ้ววิทยาคาร…
“ เหว๋ย…เหว๋ย… เร็วๆแนสองคนนั่น คาแต่ย่างคุยกันอ้อยอิ่งอยู่หั่นหล่ะ เร็วๆมันสิกลับเข้าโรงเรียนบ่ทัน…” เสียงนักเรียนกลุ่มที่อยู่ข้างหน้าร้องดังขึ้น บอกให้เพื่อนชายหญิงอีกสองคนที่เดินตามหลังมารีบเดินให้ทันกลุ่มของตน ทำให้ดรุณีร่างเล็กวัย15ต้องหยุดชะงัก ใบหน้าอาบด้วยรอยยิ้มที่เอียงอายเล็กน้อย มองเห็นฟันมีเขี้ยวเล็กๆที่แซมอยู่ผุดประกายขึ้นมา พร้อมกับเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้นเพื่อให้ทันกลุ่มเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า…..
..เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานดังมาจากนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่ตอนนี้กำลังดื่มด่ำกับความเย็นสดชื่นของสายน้ำจาก
" ห้วยวังหิน " สายน้ำที่อยู่ห่างออกไปจากโรงเรียนไม่ไกลเท่าใดนัก สภาพของห้วยวังหินนั้นเป็นเหมือนเนินหินและมีหาดทรายอยู่เป็นบริเวณที่ใม่กว้างเท่าไรนัก มีโขดหินขนาดใหญ่กระจายกันอยู่ประปรายทั่วบริเวณ ต้นไม้ป่าสีเขียวปิดล้อมไว้ทุกๆด้านซึ่งถือว่าเป็นที่ปิดบังสายตาผู้คนได้เป็นอย่างดีทีเดียว อีกฟากฝั่งนึงของห้วยวังหินนั้น มีร่องธารน้ำขนาดเล็กกว้างสักสองถึงสามเมตรมีน้ำไหลเลาะออกมาจากแนวป่า สายน้ำใสที่มีความเย็นเป็นมนต์เสน่ห์ดึงดูดให้ผู้มาเยือนต้องลุ่มหลงจนต้องกลับมาสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่า
เนื่องจากอากาศที่ร้อนอบอ้าวดูจะเป็นสาเหตุหลักให้คนเราต้องหาทางออกให้กับตัวเองบ้าง ยิ่งเป็นแถบทางภาคอีสานในเขตทุ่งกุลาร้องไห้แล้วด้วย คงไม่ต้องเอ่ยถึง อณูแห่งความเร่าร้อนมันแผดเผาไหม้ลามเลียต้นไม้ใบหญ้าให้แห้งกรอบและไหม้เกรียม ขึ้นชื่อว่าความเร่าร้อนคงเป็นสิ่งที่ไม่น่าปรารถนาเท่าใดนัก เปรียบได้ดั่งจิตใจของคนเราที่ร้อนรุ่มอยู่ตลอดเวลา ย่อมเป็นบ่อเกิดให้เกิดความแห้งและหมองคล้ำ เมื่อจิตร้อนรุ่มอยู่ตลอดย่อมมีผลส่งมากระทบโดยตรงกับใบหน้าและร่างกายเป็นแน่นอน ซึ่งมันทำให้ขาดความสดใสและสดชื่นไร้ซึ่งความสุข และกลายเป็นคนหมดสง่าราศีไปในที่สุด
“ เร็วๆแนเด้อ!!! ฟ้าวเหล่นฟ้าวแล้วเดี๋ยวมันสิกลับไปบ่ทันเวลา แล้วอย่าพากันเว้าเสียงดังหลายสู “ ศิริกัญญานุชสาวน้อยวัย15นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่3 ร้องบอกเพื่อนๆที่ตอนนี้กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนว่ากลุ่มพวกเขาจะเตรียมการมาอย่างดีกับชุดที่ผลัดเปลี่ยนลงเล่นน้ำ แสดงให้เห็นว่านี่ไม่ใช่เป็นการหนีออกมาเล่นน้ำเป็นครั้งแรกแน่นอน
วิถีชีวิตของคนเรานั้นย่อมเปลี่ยนไปตามเวลา สิ่งสำคัญของชีวิตนั้นย่อมขึ้นอยู่กับการเลือกของเราเอง เลือกที่ตัดสินใจในการเลือกเส้นทางของชีวิต มีหลากหลายชีวิตที่ตัดสินใจเลือกในแบบฉบับของตัวเองโดยคิดว่าสิ่งที่ตัวเราเลือกลงไปนั้นดีและถูกต้องที่สุด แต่ไม่ใช่ เมื่อสิ่งที่ได้รับกลับมานั้นเป็นสิ่งที่ไม่เป็นตามที่เราตั้งใจและเลือกไว้เลยและสิ่งที่ทุกคนต้องเอ่ยถึงและคาดโทษเมื่อเราไม่สมหวังในสิ่งที่ปรารถนานั่นก็คือ เป็นเพราะกรรมนั่นเอง “ กรรมลิขิต “ กรรมนั้นคือตัวกำหนดในสิ่งที่เรากระทำและส่งผลมาถึงตัวเราเองอย่างแน่นอน สิ่งที่เราได้รับในปัจจุบันย่อมเป็นผลกรรมตั้งแต่ในอดีตชาติไม่ว่าจะเป็นกุศลกรรมและอกุศลกรรมก็ตามที และย่อมส่งผลเต็มเม็ดเต็มหน่วยก็ต่อเมื่อมันถึงเวลาอันควร การเลือกกระทำในสิ่งที่ดีมีอุดมมงคลนั้นย่อมส่งผลให้ชีวิตต้องพานพบเจอแต่สิ่งที่เป็นมงคลของชีวิตแน่นอน
เส้นทางของ ศิริกัญญานุช สาวน้อยเลือดนักสู้จากจังหวัดยโสธรคนนี้ ดูกำลังจะเป็นไปได้สวย เธอกำลังเดินสู่เส้นทางที่ดีในสิ่งที่เธอเองได้ตัดสินใจเลือกโดยมีครอบครัวเป็นผู้ส่งเสริมผลักดันให้เธอก้าวย่างด้วยความมั่นคง ความสามารถที่เรียกว่าพรสวรรค์นั้นมันมีอยู่ในตัวของสาวน้อยผู้นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วและพรแสวงที่เธอพยายามค้นหาและฝึกปรือมาตลอดนั้นมันคือกำไรที่เธอได้รับแบบสมบูรณ์จนยากที่เพื่อนๆในวัยเดียวกันจะพึงมีได้เฉกเช่นเธอ ..ความมั่นใจ กล้าคิดกล้าทำกล้าแสดงออก และกล้าที่จะตัดสินใจเลือกมันทำให้เป็นจุดเด่นให้เธอถูกคัดเลือกเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันการพูดและการแสดงวิสัยทัศน์ความสามารถในเวทีใหญ่ในตัวจังหวัด และเธอก็ไม่ทำให้ใครๆผิดหวังเมื่อเธอคว้ารางวัลในหลายๆรายการมาสู่โรงรียนมัธยมป่าติ้ววิทยคาร ซึ่งมันสร้างความภาคภูมิใจให้กับทางสถาบันและตัวเธอเองเป็นอย่างยิ่ง และเธอเองก็หวังว่าเธอจะใช้จุดเด่นที่ตัวเองมีอยู่นี้เป็นบันไดเพื่อปีนป่ายขึ้นไปเรียนรู้ในสังคมโลกกว้าง จะต้องต่อสู้ยืนหยัดจนประสบความสำเร็จในชีวิตให้จงได้ และพร้อมที่จะนำความรู้ที่มีอยู่นำกลับไปพัฒนาถิ่นกำเนิดที่เธอจากมา เพราะนั่นมันคือ “ ไอดินถิ่นรัก “ ที่เธอตั้งมั่นเอาไว้ในใจเสมอมา..
บนโลกกลมๆที่ปนไปด้วยความวุ่นวายยุ่งเหยิงนั้น มีทางเดินอยู่มากมากให้เราเลือกตัดสินใจในการก้าวเดิน จงเลือกตัดสินใจกับเส้นทางเดินที่ดีที่สุด ชีวิตมีทางเลือกเสมอ ไม่มีใครห้ามหากเราจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิต และขอให้เราภูมิใจในสิ่งที่เราได้เลือกขอให้เต็มที่กับมัน ความสุขและความสำเร็จของชีวิตไม่ได้อยู่ที่ความร่ำรวยแต่ผู้เขียนกลับมองว่ามันอยู่ที่ความสงบและเพียงพอ จงเปิดรับในสิ่งที่ดีและใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่ามากที่สุด จงทำให้ตัวเองมีความสุขในทุกๆขั้นตอนของชีวิต เวลายังคงเดินหน้าต่อไปไม่เคยหยุดนิ่ง สิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในอดีต สิ่งไหนที่ดีควรเก็บเอาไว้ในความทรงจำและก็พร้อมที่จะลบสิ่งที่ไม่ดีทิ้งไปเสีย เก็บและรวบรวมประมวลข้อผิดพลาดที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์แก้ไขตัวเองเสียดีกว่า..
กรุงเทพมหานคร เขต..รามอินทรา เวลา ..20.45 นาที
BMW สีดำขับเลี้ยวเข้าไปตามซอยแคบๆที่รถสองคันพอวิ่งสวนกันได้เท่านั้น ถัดไปไม่ถึงห้านาทีเจ้าบีเอ็มคันหรูก็ชะลอความเร็วลง “ หมู่บ้านเทพอินทรา “ ป้ายขนาดใหญ่ที่ถูกติดไว้ก่อนทางเข้าโครงการของหมู่บ้านมองเห็นได้ชัดเจน
“ หวัดดีครับหัวหน้า..บ่เห็นหน้าเกือบอาทิตย์นึงเนาะครับ “ เสียงชายวัยจะ40 รูปร่างผอมสูงซึ่งทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ประจำป้อมยามหรูหน้าทางเข้าหมู่บ้านเอ่ยทักพร้อมกับก้มหัวเป็นการแสดงการให้เกียรติเล็กน้อย
“ ครับน้าสิทธิ์..ช่วงนี้งานหลายแนเลยบ่ค่อยได้แวะมาปานได๋..จั่งได๋ซ่อยเป็นหูเป็นตาให่นำแนหล่ะครับ..มีผู้ได๋มาเกาะแกะกับเด็กผมบ่ “ เสียงษุรุษหนุ่มภายในรถเก๋งคันหรูบอกเหมือนจะสนิทกับชายวัยกลางคนได้เป็นอย่างดี
“ บ่มีปัญหาครับ..ผมสิเป็นหูเป็นตาให่อย่างดี..ว่าแต่คุณแอนคือจั่งหลับมาแบบซั้นหล่ะครับหัวหน้า “ ชายวัยกลางคนเอ่ยถามเมื่อสายตามองผ่านเข้าไปในรถเห็นร่างของสาวสวยนอนคอพับอยู่เบาะข้างๆเขา
“ หึหึ.เมาหน่ะครับ.อัดเข้าไปหลายแก้วโพ้ด “ ชายหนุ่มตอบยิ้มๆสายตาชำเลืองดูร่างสวยที่ได้สัดส่วนนอนหลับใหลแบบไม่รู้สติ
“ เชิญครับเชิญ..เดี๋ยวจั่งได๋ผมสิเบิ่งให่ดอกครับ..คันไผ๋มาเกาะแกะคุณแอนผมสิฟ้าวรายงานหัวหน้าทันทีเลย “
“ ครับน้าสิทธิ์..เอาแนวแก้ง่วงไปเม็ดนึง “ ชายหนุ่มยื่นบางสิ่งให้กับชายวัยกลางคน ซึ่งมันทำให้ผู้ทำหน้าที่ดูแลทางเข้าของหมู่บ้านเปิดยิ้มออกมาพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่ม..ไม่น่าเชื่อว่าอำนาจแห่งเงินตราและสิ่งอันยั่วยุที่ก่อกิเลสมันทำให้คนที่มีวัยวุฒิสูงกว่ายอมกระทำในสิ่งที่ไม่บังควรยิ่งนัก ชายหนุ่มขับรถเขามาจอดในบ้านหลังหนึ่งซึ่งห่างจากป้อมยามทางเข้าไม่ถึงสามร้อยเมตร บ้านหลังนี้เขาเป็นคนซื้อให้กับกนกกร หรือแอน สาวสวยจากจังหวัดระยอง เธอคือเพื่อนของเดือนนภานั่นเอง วิศรุจมีโอกาสเจอเธอหลายครั้งเมื่อตอนที่เธอไปหาเดือนนภาที่ห้อง ด้วยคารมและอำนาจของเงินตราที่วิศรุจแอบหยิบยื่นให้เธอหรือแม้แต่บ้านหลังงามแห่งนี้ มันทำให้กนกกรสาวสวยผู้นี้ยอมตกลงและยอมเป็นของเขาแบบไม่มีข้อบิดพลิ้ว กนกกรยอมทรยศหักหลังกับเพื่อนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทที่สุดซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับวิศรุจในตอนนี้ที่ยอมแอบนอกใจเดือนนภาเช่นกัน
“ แอน..แอน..ตื่นได้แล้วคนดี..ถึงบ้านแล้วครับ “ ชายหนุ่มเรียกเธอให้ตื่นจากความหลับใหลพร้อมกับจับหัวไหล่ของเธอเขย่าเบาๆ สาวสวยเปิดเปลือกตาขึ้นมองมองกับยิ้มตาปรือจนทำให้ชายหนุ่มแอบนึกขำไม่ได้
“ ถึงบ้านแล้วเหรอพี่รุจ..น้องแอนง่วงจังเลยย..ขอนอนต่ออีกได้ไหมอ่ะ..น๊า..” เธอพูดเสียงอ่อยและปิดเปลือกตาลงอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มถึงกับยิ้ม ความสวยของเธอมันไม่ได้เป็นรองเดือนนภาเอาเสียเลย กรกนกทำให้เขาต้องหลงหัวปักหัวปำเลยทีเดียว วิศรุจก้มลงบรรจงหอมที่แก้มด้านขวาของเธอ กลิ่นหอมจากผิวกายเธอดูจะเป็นเชื้อปลุกเร้าอารมณ์ของกิเลสตัณหาราคะของเขาได้เป็นอย่างดี เล่นเอาไฟในตัวถึงกับเดือดปุดๆใบหน้าร้อนผ่าวออกมาเลยทีเดียว เกือบอาทิตย์นึงแล้วที่เขาไม่ได้แวะมาหาเธอ เนื่องจากเดือนนภาคอยติดแจอยู่ข้างกายนั่นเอง วันนี้เป็นโอกาสเหมาะเพราะเดือนนภาเดินทางกลับอุบลฯ เขาจึงมีโอกาสได้มาหาเธอและพรุ่งนี้อีกทั้งวันที่เขาก็มีโอกาสได้อยู่กับเธอตลอดทั้งวัน
“ ขึ้นไปนอนที่เตียงนุ่มๆดีกว่าแม่คุณ…เดินไหวไหม.. “ ชายหนุ่มกระซิบแนบที่ข้างหูเธอแผ่วเบา
“ น้องแอนเดินม่ายยหวายย..เอิ๊กก. พี่รุจช่วยยย..น้องแอนที “ @@@@@
“ ได้สิแม่คุณ..ยังไงพี่ก็ต้องช่วยแอนอยู่แล้วหล่ะ..” ชายหนุ่มบอกเสียงพร่าสั่นเล็กน้อยสายตาจ้องมองรูปร่างที่ได้สัดส่วนจนทำให้หัวใจหวิวๆอยู่ข้างใน กางเกงยีนส์ที่กระชับรัดรูปและเสื้อยืดที่รัดตึงแน่นมันทำให้ชายหนุ่มต้องคอแห้งผากเอาแบบดื้อๆ กนกกรช่างทำให้เขาตื่นเต้นได้ทุกเมื่อ เธอไม่เคยด้อยกว่าเดือนนภาเอาเสียเลย ชายหนุ่มยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมกับผลักประตูรถออกเดินอ้อมไปยังฝั่งเธอพร้อมกับใช้มือและท่อนแขนที่แข็งแรงอุ้มเอาร่างที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เข้าไปยังบ้านหลังงามซึ่งมันคือแดนสวรรค์ของเขาและเธอในค่ำคืนนี้..
เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากเครื่องของกนกกรที่วางไว้บนหัวเตียงนอน มันทำให้ชายหนุ่มต้องเปิดเปลือกตาพร้อมกับใช้มือควานหากับเจ้าของเสียง ส่วนเจ้าของโทรศัพท์ดูเหมือนว่าเธอยังนอนหันหลังหลับปุ๋ยอย่างมีความสุขโดยหนุนที่ต้นแขนด้านซ้ายของเขาอยู่ ผ้าห่มถูกดึงปกปิดในส่วนด้านล่างของเธอไว้ ทำให้ตอนนี้มองเห็นแผ่นหลังที่ขาวเนียนสวยของวัยสาว ชายหนุ่มต้องขยับแขนนิดหน่อยเพื่อคลายการกดทับของน้ำหนักจากส่วนหัวของเธอ นี่เธอคงจะหนุนต้นแขนเขามานานพอดูเพราะเล่นเอาอวัยวะส่วนนี้ของเขาถึงกับเป็นเหน็บชาเลยทีเดียว
" แอน..แอน..เสียงโทรศัพท์ดังหน่ะแม่คุณ..พี่เอื้อมไม่ถึงอ่ะ " ชายหนุ่มจำต้องปลุกเธอ เพราะมองดูแล้วเห็นว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นวางอยู่สุดหัวเตียงด้านฝั่งที่เธอนอน กนกกรเป็นฝ่ายเปิดเปลือกตาขึ้นมาบ้าง พร้อมกับหันมามองหน้าของชายหนุ่มแบบเอื้อนออด..ความง่วงและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ของเมื่อคืนมันทำให้ใบหน้าของเธอดูเหมือนจะออกแนวยุ่งๆจนชายหนุ่มต้องเผลอยิ้มออกมา
" พี่รุจรับให้น้องแอนเลย..น้องแอนปวดหัวจาแย่อยู่แล้วอ่ะ.. " เธอบอกเสียงยุ่งพร้อมกับทำหน้าให้ยุ่งเข้าไปอีก ทำให้ชายหนุ่มต้องนึกขำและใช้มือจับเย้าที่หัวของเธอเล่นเบาๆ เขาขยับท่อนแขนซ้ายนิดหน่อยเพื่อการเอื้อมตัวให้ไปถึงยังสุดหัวเตียง ชายหนุ่มนึกแปลกใจอีกครั้งเมื่อมองเห็นรายชื่อที่ขึ้นมาโชว์อยู่หน้าจอ เพราะดูเหมือนว่าจะคุ้นตาเขาเหลือเกิน
" อื้อ..ว่าได๋แก่นคือได้โทรเข้ามาเครื่องของแอน "
" อ้าวแม่นติ..สงสัยแบตเหมิดมั้ง..มื้อคืนกะลืมชาร์ตแม๊ะ.มีเรื่องหยั๋งด่วนบ่หนิ "
" อืม..ได้ๆ.เดี๋ยวโตกะมาถ่าเฮาอยู่คอนโดนั้นหล่ะจั๊กสองทุ่มค่อยไปกะได้ดอก..จั่งได๋เฮาสิโทรเข้าไปหาเสี่ยเพินเองดอกเว๊ยย."
" ได้แก่นได้..บ่มีปัญหา2ทุ่มพ้อกัน "
ชายหนุ่มกดวางพร้อมกับล้มตัวกลับลงมานอนยังจุดเดิมอีกครั้ง อีกไม่กี่วันข้างหน้าคงมีงานใหญ่ให้เขาได้สัมผัสอีกเป็นแน่ " เฮ้ออ " ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแบบแผ่วเบาพลางฉุกคิดว่านี่มันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วหนอที่เขาต้องกระทำและเดินอยู่บนเส้นทางแห่งตราบาปนี้ และต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไรกันเขาถึงจะสามารถเดินออกจากเส้นทางของนักฆ่าซึ่งเป็นถนนของอกุศลกรรมหนักที่ไม่มีใครปรารถนา หลายชีวิตต้องมาจบสิ้นด้วยน้ำมือของเขากับการแลกด้วยสิ่งบรรณาการที่ใครๆต่างก็หวังปรารถนา " นั่นก็คือเงิน " อำนาจของเงินตรามันช่างมีอานุภาพมากมายมหาศาลเหลือเกินเพราะมันสามารถแลกได้แม้กระทั่งกับชีวิตของมนุษย์ผู้ยึดติดกับบ่วงกิเลศได้อย่างง่ายดายแบบไม่มีข้อยกเว้นเอาเสียเลย
วิศรุจรู้ตัวเองดีว่าสิ่งที่เขากำลังเดินอยู่นี้มันจะเป็นไปในรูปแบบไหน แต่การได้ก้าวถลำลึกเข้ามาแล้วนั้นมักยากนักที่จะถอนตัว สิ่งที่เขาต้องทำได้ในตอนนี้ก็คือยอมรับชะตากรรมกับสิ่งที่เขาเป็นคนเลือกและก็ตักตวงกับผลประโยน์บนเส้นทางสายมืดแห่งนี้ให้มากที่สุด อย่างน้อยเขาก็ยังได้เลี้ยงดูตอบแทนพระคุณผู้บังเกิดเกล้าของเขาด้วยเงินส่วนนี้ โดยที่ผู้บังเกิดเกล้าเขานั้นไม่มีวันล่วงรู้ได้เลยว่าลูกชายคนเก่งคนนี้หาเงินมาด้วยวิธีไหนและหารู้ไม่ว่าลูกชายของเขาตอนนี้กำลังเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งอกุศลกรรมหนักที่นับวันจะจมดิ่งลงสู่ห้วงเหวลึก
" มีเรื่องอะไรเหรอพี่รุจ..เสี่ยเค้าโทรตามอีกแล้วเหรอ ..ไม่เอาสิค๊ะคนเก่งของน้องแอน..ไม่คิดมากน๊า..ยังไงน้องแอนก็อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้พี่รุจอยู่เสมอนะค๊ะ." กนกกรเอ่ยถามชายหนุ่มและให้กำลังใจหลังจากจับความรู้สึกของเขาได้หลังจากที่ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ เธอเป็นฝ่ายใช้มือมาขยี้เล่นที่ผมของเขาเพื่อให้ผ่อนคลายลงบ้าง หลังจากที่ดูใบหน้าของเขาแล้วเหมือนมีความกังวลภายในใจ วิศรุจเป็นชายหนุ่มที่เก่ง เข้มแข็งและแกร่งในสายตาของเธอ เขาเป็นคนที่มี2บุคคลิก ความแกร่งและอ่อนไหวดูจะมีให้เห็นกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ และเธอก็ยอมรับในความสามารถของเขา ผู้ชายคนนี้มีอะไรให้เธอต้องทึ่งและแปลกใจอยู่หลายๆอย่างและเธอก็ยอมรับแล้วว่าเธอรักและพร้อมมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขาผู้นี้แม้จะต้องยอมกระทำผิดกับเดือนนภาเพื่อนรักของเธอก็ตามที ..
" ใช่จ๊ะแอน..เสี่ยเขาโทรตามพี่ไปพบคืนนี้หน่ะ..คงจะมีงานให้ทำอีกหล่ะมั้ง..ก็ดีแล้วแหล่ะแอน..ถ้าไม่มีงานแล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาให้แอนของพี่ใช้หล่ะ!! ว่าไงแม่คุณทูนหัว.. ฮึ๊..มานี่เลยแม่คุณน่าหมั่นเขี้ยวนักนะเราอ่ะ " ชายหนุ่มบอกยิ้มๆตามีประกายเมื่อสัมผัสกับรูปร่างส่วนบนที่เปลือยเปล่าอันได้สัดส่วนของเธอ ชายหนุ่มใช้แขนกอดรัดโอบตัวเธอให้เข้ามาหาพร้อมกับประทับรอยฝีปากลงบนปากที่สวยได้รูปของกนกกรแบบนุ่มนวล โดยที่กนกกรเป็นฝ่ายเผยอริมฝีปากรอรับอย่างรู้หน้าที่ของเธอเป็นอย่างดี บทเพลงรักแห่งไฟพิศวาสดูจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งกับหนุ่มสาวคู่นี้ ..อ่า..นี่คือมนุษย์ผู้ที่ไม่ยอมปล่อยละวางแห่งกามกิเลสตัณหา
-----------------------------------------------------------------
สภาพการจราจรใขเขตกรุงเทพฯดูจะเป็นปัญหาใหญ่ที่แก้ไม่ตกเสียจริงๆ ไม่ว่าจะปรับเปลี่ยนรัฐบาลผู้บริหารหน่วยงานไหนแล้วก็ตามที ประเทศไทยเป็นประเทศที่มีรถมากเป็นอันดับต้นๆ ทั้งที่บางคนรถยนต์เป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต่อชีวิตประจำวันของเขาเลยแต่เขาก็ยังดิ้นรนแสวงหาเข้ามาครอบครองให้ได้ กระแสสังคมและการแข่งขันเป็นการสร้างแรงกิเลสของมนุษย์ให้เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว และหนักไปยิ่งกว่านั้นก็คือบางรายมีรถไว้ในครอบครองมากกว่าสองคันขึ้นไปทั้งที่มันไม่จำเป็น ฉะนั้นปัญหาการจราจรก็ต้องมีตามมาแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ และนับวันดูเหมือนว่าปัญหาเรื่องนี้ยังแก้ไม่ตกกันอยู่ดี อาจเป็นเพราะว่าการแก้ไม่ตรงจุดหรือไม่เต็มใจที่จะแก้หรือเป็นเพราะว่ามันเป็นปัญหาที่ใหญ่และถูกทับถมมาเป็นเวลาช้านาน จนยากเกินความสามารถที่ผู้มีหน้าที่โดยตรงกับเรื่องพวกนี้จะคลี่คลายหาทางออกได้ ประชาชนผู้สัณจรใช้เส้นทางก็เลยต้องทำใจและยอมรับกับสภาพปัญหาเหล่านี้อยู่นัยๆ
ดารุณีข้าวแกง เขตบางกะปิ
" พี่หน่อย..ผมว่าคืนนี้เฮาลองเข้าไปเหล่นแถวๆคลองตันดีบ่ครับ..ผมกะเริ่มสิหงุดหงิดแนแล้วหล่ะ..จนว่าปานนี้ยังบ่ไปเถิงไสอยู่..ผู้กำกับเพินกะแฮ่งเร่งมาอีก " ลุ่มดอนไข่ ตำรวจหนุ่มไฟแรงจากบึงกาฬเอ่ยขอความเห็นจากคู่หูแสนสวยมาดเท่ห์พร้อมกับใช้ช้อนตักข้าวขึ้นหม่ำไปด้วย อากาศภายนอกร้านร้อนระอุกับเปลวแดดที่แผดเผา รถที่วิ่งกันขวักไขว่ดูจะเพิ่มสภาวะความร้อนให้กับโลกได้มากขึ้นอีกแรงนึง
" พี่ว่ากะดีคือกันหล่ะ..แต่กะแปลกใจคือกันว่าเวลาที่เฮาเข้าไปตรวจค้นคือบ่พ้อหยั๋ง.ทั้งที่สายกะรายงานมาว่าหม่องนี้เป็นหม่องจัดเก็บของบางส่วนไว้..บางเทือพี่เองกะยังแปลกใจอยู่ว่าเขาไหวโตย้อนมีทางเฮาบอกเขาหรือจั่งได๋..แต่จั่งได๋ลองเข้าไปแหย่หนวดเสื้อเหล่นอีกจั๊กรอบกะได้..โบราณเขาว่าไว้บ่เข้าถ้ำเสือสิบ่ได้ลูกเสือเด๊ะ.. " ตำรวจสาวสวยบอกคู่หูของเขาพร้อมกับยักคิ้วข้างขวาขึ้นเป็นเชิงกวนๆตามแบบฉบับของสาวมาดเท่ห์ จนทำให้นายตำรวจหนุ่มนึกที่จะขำไม่ได้
" เเสดงว่าพี่หน่อยหนิเป็นคนโบราณเด้หนิเนาะ.ค่อยฮู้จักคำเว้าของคนโบราณ .ฮ่าๆๆ " โดนแซวคำนี้เข้าไปทำให้ตำรวจสาวต้องมองค้อนคู่หูของเธอในทันทีทันใด
" อย่าหลุดกะแล้วกัน..เจอยิงคืนแท้ๆหล่ะ " เธอนึกในใจพร้อมกับยิ้มออกมา
" ฮ่าๆๆ..ผมฮู้เด๊ะว่าพี่หน่อยคิดหยั๋งอยู่..ผมหยอกเหล่นซือๆดอกน่า..เออ..ว่าแต่พี่หน่อยบ่ลากลับไปยามบ้านแนบ้อ..ผมเห็นเฮ็ดแต่งานสั่นดอก เป็นห่วงหน่ะอยากให้ผ่อนคลายเจ้าของลงแน จริงจังหลายกะบ่ดีเด้..มาดเข้มหลายแม๊ะเนาะ..จักผู้บ่าวทางได๋เขาสิกล้าเข้ามาจีบ ฮ่าๆๆ " เสียงตำรวจหนุ่มหัวเราะร่าทำให้สาวเจ้าต้องจ้องสายตาขมึงทึงนึกหัวเราะอยู่ในใจ
" กะซางเถาะ..บ่งึด. โบราณเพินว่าไว้คาดสิได้บินมาคือนกเจ่า..เคยได้ยินเบาะ " เธอบอกยิ้มๆ
" บ่ครับ..ผมบ่แม่นคนโบราณ ฮ่าๆๆ " ลุ่มดอนไข่หัวเราะลั่นอีกครั้ง งานนี้ตำรวจสาวสวยพลาดไปถึงสองครั้งสองครานึกจะเขกหัวตัวเองเล่นเบาๆสักสองทีที่ปล่อยให้คู่หูหนุ่มไฟแรงยิงเอาได้สองนัดซ้อนติดๆกัน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น